“DURF, zo tof zeg, dat klinkt goed, is gemakkelijk als werknaam, heel duidelijk en to-the-point. Allé jong, als ondernemer is dat toch de max om dat te kunnen uitdragen…”
U kan zich niet voorstellen hoe vaak ik deze woorden en uitspraken al te horen heb gekregen. Dat is heel fijn, absoluut, maar als ik dan uit nieuwsgierigheid verder inpik en de vraag stel waarom men zo enthousiast is en wat DURF voor hen persoonlijk betekent… geloof mij vrij, dan valt er vaak een stilte of wordt het gesprek naar een ander onderwerp gestuurd. Tenzij het is om uit te pakken over één of andere bungee-jump of death ride.
Ondertussen ben ik gestopt met me af te vragen hoe het zou komen dat men mijn vraag niet kan beantwoorden. Ik vermoed dat het woord DURF een danige impact heeft op de emoties van mensen telkens er dieper op wordt ingegaan. Een werkwoord dat op het eerste zicht heel wat enthousiasme uitlokt maar achteraf volledig averechts uitdraait, zeg maar. Ik verduidelijk, neem nu volgend voorbeeld. ‘Meer bewegen’ of ‘sporten’, kies gerust welk van beide werkwoorden het best bij u past. “Ja tuurlijk, belangrijk, essentieel voor onze gezondheid en functioneren,…” Ook hier enthousiasme alom. En gaan we dat dan doen? Euh,… zelfde stilte hier. Begrijpt u? Veel zeggen maar weinig doen.
Op de één of andere manier klappen we dus met z’n allen dicht zodra we iets voelen, (h)erkennen en geraakt worden door zaken waarvan we weten dat er waarheid en meerwaarde in zit.
Het woord DURF is zoiets…Hoe komt dit? Mijn redenering? We moeten met z’n allen dringend zoeken naar de zingeving en betekenis achter wat we allemaal doen. De waarheid alleen en weten dat het zo is, is niet voldoende. Het doet ons zelfs dichtklappen. Begrijpen we het ‘waarom’, dan is DURVEN en in actie komen twee keer niets.
